Jednorazowa amortyzacja systemu fotowoltaicznego

Prowadzę jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie usług noclegowych. Na budynku wykorzystywanym do prowadzenia tej działalności zamontowałem system fotowoltaiczny, który stanowi odrębny od budynku środek trwały. W 2020 r. posiadam status małego podatnika. System fotowoltaiczny chcę zamortyzować jednorazowo. Czy jestem do tego uprawniony?

Podatnik będzie mógł jednorazowo zamortyzować środek trwały w postaci systemu fotowoltaicznego, jeżeli spełnione są przesłanki, o których mowa w przepisach dotyczących tej kwestii.

Podatnik będący małym podatnikiem lub rozpoczynającym działalność gospodarczą może skorzystać z jednorazowej amortyzacji na zasadach określonych w art. 22k ust. 7-13 updof (jednorazowy odpis amortyzacyjny do wysokości 50.000 euro).

Na podstawie art. 22k ust. 7 updof, podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 KŚT, z wyłączeniem samochodów osobowych. Odpis taki może być dokonany w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Z tym że łączna wartość takich jednorazowych odpisów nie może przekroczyć w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro.

Zwróć uwagę!

Limit jednorazowych odpisów amortyzacyjnych w 2020 r., realizowanych na podstawie art. 22k ust. 7 updof, wynosi 219.000 zł.

Niektórzy podatnicy PIT nie mogą jednak korzystać z możliwości jednorazowego odpisu, o której mowa w art. 22k ust. 7 updof. Stosownie bowiem do art. 22k ust. 11 updof, do jednorazowej amortyzacji nie ma prawa podatnik rozpoczynający prowadzenie działalności gospodarczej:

który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki niebędącej osobą prawną,
jeżeli w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, małżonek podatnika prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki niebędącej osobą prawną, a między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa.

Jednocześnie wszystkie podmioty mają możliwość dokonywania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych w odniesieniu do fabrycznie nowych środków trwałych z grupy 3-6 i 8 KŚT - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100.000 zł (art. 22k ust. 14-21 updof).

Jednak w art. 22k ust. 20 updof zastrzeżono, że jeżeli w związku z nabyciem środka trwałego podatnik ma prawo do dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, w ramach limitu 50.000 euro oraz limitu 100.000 zł, to dokonuje on odpisu amortyzacyjnego w ramach pierwszego limitu albo drugiego. Oznacza to, że choć w danym roku podatkowym mali podatnicy oraz podatnicy rozpoczynający działalność mogą skorzystać z obu regulacji umożliwiających jednorazową amortyzację (w ramach limitu w wysokości 50.000 euro oraz limitu w wysokości 100.000 zł), to w odniesieniu do konkretnego środka trwałego muszą dokonać wyboru, z którego limitu skorzystają. Obowiązek dokonania tego wyboru odnosi się bowiem wyłącznie do jednorazowej amortyzacji konkretnego środka trwałego.

Należy zauważyć, że prawo do dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 i 14 updof przewidziano dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 KŚT, a ponadto środki trwałe zaliczone do grupy 7 KŚT (środki transportu), z wyłączeniem samochodów osobowych jednorazowo można amortyzować na podstawie art. 22k ust. 7 updof.

Wobec tego, by zastosować jednorazowy odpis amortyzacyjny dla danego środka trwałego, trzeba ustalić, do jakiej grupy KŚT jest on przynależny.

Obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego spoczywa na podmiocie gospodarczym (podatniku). Wynika to z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS nr 1, poz. 11).

Jak wynika z praktyki, podatnicy klasyfikują systemy fotowoltaiczne do grupy 3 (rodzaju 348 KŚT - "Pozostałe turbozespoły i zespoły prądotwórcze") lub 6 (rodzaju 669 KŚT - "Pozostałe urządzenia nieprzemysłowe"). Przykładowo podatnik, który otrzymał interpretację indywidualną nr IPPB1/4511-1283/15-4/KS1 wydaną 15 stycznia 2016 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, wskazał we wniosku o interpretację, że system fotowoltaiczny został zakwalifikowany przez Urząd Statystyczny w Łodzi do grupy 6, rodzaju 669 KŚT. Natomiast podatnik, który otrzymał interpretację indywidualną nr 3063-ILPB2.4510.105.2016.1.AK wydaną 3 listopada 2016 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu uważał, że instalacja fotowoltaiczna powinna być zakwalifikowana do rodzaju 348 KŚT.

W wymienionych interpretacjach organy podatkowe nie odniosły się do kwestii prawidłowości sklasyfikowania przez wnioskodawcę systemu fotowoltaicznego zgodnie z KŚT, lecz wskazaną przez podatnika klasyfikację przyjęły jako element przedstawionego stanu faktycznego.

Jeśli chodzi o klasyfikację przedmiotowych instalacji do odpowiedniej KŚT, to obowiązek ten spoczywa na podatniku. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania środka trwałego podatnik może zwrócić się z wnioskiem do Ośrodka Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

W omawianej kwestii istotne znaczenie ma to, że zarówno środki trwałe z grupy 3 KŚT, jak i grupy 6 mogą podlegać jednorazowej amortyzacji na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 lub 14 updof. Stąd wniosek jak na wstępie.